Wandelen in natuurrijk
Brabant
Deze zaterdag was vroeg begonnen met
een snelle pas naar het rustige NS station met perrons aan beide zijde van de
spoorwegovergang. Ik overdacht tijdens de loop naar het NS station al vooruit
naar de wandeling die een groot huis zou passeren met velen ramen. Maar ik
moest eerst naar Tilburg dus ik had nog even een reisje voor de boeg dacht ik
terwijl ik het perron steeds dichterbij kwam.
In de Brabantse streekbus reed ik
over de snelweg, met een snelle flits zag ik door de ruit auto’s voorbij
rijden. Opeens voelde ik dat de streekbus wilde remmen, en dat moment koos ik
om op te staan en met mijn volle bepakking, een grote rugzak met opgerolde
slaapzak, naar de uitgang te gaan. Ik hield mij snel vast toen de bus opeens
hard remde, want op een noodstop leek. Ik zwenkte eerst naar links en toen weer
naar rechts waardoor ik gelukkig weer op mijn beide benen kon staan. Ik
herstelde mijn evenwicht en na het gepasseerde stoplicht van de bus stapte ik
met snelle pas de geopende achterdeuren uit. Met twee voeten op het ruime bus
trottoir maakte ik de rugbandjes om mijn middel en toen ik recht voor mij keek
zag ik de bewoonde wereld in de vorm van een straat met aan weerszijden
historische huizen, wat op een sprookje leek. Ik wist nu dat ik in een Brabants
dorp was afgezet.
Als ik naar een overnachtingsadres op
zoek was zat ik in de juiste laan. Links van mij een voetbalveld met hoge bomen
ervoor zodat ik geen voetballer zag en alleen luid geroep hoorde van mannelijke
namen. Het trappen van de voetbal naar een medespeler begreep ik ook te horen
want er kwam luid gejuich als bij een doelpunt. Ik liep verder langs een volle
parkeerplaats met auto’s die niet van wandelaars waren. Ik moest de volgende
afslag links nemen dacht ik, toen achter een bekende aan kwam fietsen die net
de krant gekocht en meegenomen in een kleine doorzichtige plastic zak. De
persoon was lang en had een mollig gezicht die er lachwekkend uitzag door de
manier waar zijn lippen in zijn mond zaten. “Je moet het volgende links nemen
en dan achteraan naar rechts” werd mij verteld toen ik vroeg of ik op de goede
weg zat. Enkele minuten later was links een klein gebouw dat leek op een
sportkantine. Ernaast was een klein grasveld met een kleine groep jongens met
voetbalshirtjes aan met rugnummers erop gedrukt. “Ik moet naar het
Weekendhikefeest toe” schreeuwde ik omdat ik bang was dat ze mij niet zouden
horen. Het Weekendhikefeest kwam na de wandeling die ik zou lopen en waar de
feestlocatie dus het startpunt was. “Hierachter, het volgende gebouw en dan
rechts achteraan” schreeuwde een jongen terug met een hard gepraat erdoor van de
anderen. Ik draaide mij snel om stapte snel verder naar het feestgebouw.
Het was iets na half elf toen ik in
de ruime kantine stond met een warm kopje thee die ik snel met scheuten naar
binnen dronk en vervolgens mij richtte tot de kaartlezer van de wandeling. “Ik
snap niet dat jullie niet naar Huis ter Heide gaan” vroeg ik recht in het
gezicht van de kaartlezer. Hij keek langs mij heen en vervolgens de wandelgroep
in die al zenuwachtig stond te bewegen in de meegebrachte wandelschoenen. “Nou
ja, dit is een andere wandeling maar ik kan je wel stiekem meenemen want er
heeft zich iemand afgemeld voor deze wandeling” zei hij vrolijk. Ik was
inderdaad vergeten om met een andere groep wandelaars mee te gaan want die
waren nu al ver weg in de natuur. Dus besloot ik ermee akkoord te gaan zodat ik
toch een geslaagde wandeling in het vooruitzicht had. We gingen dan niet naar
het grote huis met de ramen, maar richting de grote stad met een leuke
pleisterplaats werd mij verteld.
Na tien minuten hadden de kantine
verlaten en liepen langs de asfaltweg naar de bebouwing toe. Opeens stopte er
wild een auto met wat drukke bewegingen door de autoruiten te zien. Aan de rechterzijde
stapte gehaast een vrouw van in de dertig uit die kennelijk mee wilde, maar
uiteindelijk toch weer instapte omdat ze nog niet naar het toilet was geweest.
De aangekondigde files op de autoradio hadden deze auto niet doen besluiten
eerder te vertrekken om op tijd te zijn voor de wandeling. Toen onze groep na
een kwartier in het centrum van het dorp waren beland, liepen we de hoofdstraat
direct weer uit naar een laan die we vier kilometers zouden volgen. Na de
oversteek van de laan naar het natuurbos dat gek genoeg ook lege graslanden
liet zien. Paarden waren hier zeker welkom, want er stonden op het grasland
allerlei hindernissen om over heen te springen, zoals een atleet die moet
hoogspringen dat zou doen. Na een uur hadden we al de weidse asfaltweg bereikt
die diep het landschap inging zonder dat je wist waar je naar toe ging. Daar
was aan de linkerzijde al de grote Noorderplas die als een driehoek in het
landschap was gegraven. De lange groen rietkragen belemmerde je recht te lopen,
want je trapte ze zelfs stuk, omdat ze tot je voeten reikte. De kaartlezer
hield na het Noorderplas even stil om wat uit te leggen. “We bereiken na de
snelweg een leuke horecastop bij een kapelletje, dus wie zin heeft volgt mij”
sprak hij opgewekt met een brede glimlach. Ik hoorde wat geroep van andere
groepsgenoten, maar besloot door te lopen om er geen aandacht aan te schenken.
Aangekomen was de horecastop meteen de kapelstop want iemand wilde meteen
richting het kapelletje, maar werd teruggeroepen om eerst wat te drinken. Het
terras was vol met rieten gevlochten tafels en stoelen met een aantal gasten
die er al een tijdje waren, gezien de vele glazen en lege borden.
Het portaal van witte stenen waaruit
de kapel bestond gingen we naar binnen door de openstaande houten deur. Door de
deuropening zagen we de kerkbanken al links en rechts voor ons. Ik ging naar
het altaar en zette mijn witte pet af zodat mijn haren verward heen en weer
zaten. Ik kon nu pal voor mij naar het schilderij van de heilige Peerke
Donders, een predikant uit de betreffende gemeente, kijken. Ik knielde nog net
niet neer bij de vlammende waxinelichtjes die schitterde in hun metalen vorm. Dit
was een kleine, vierkante kapel waar de vensters nauwelijks licht doorlieten.
Eenmaal buiten besloten we als groep,
het aangrenzende park te betreden via de verroeste openstaande hekken. Als je de hekken voorbij was zag je
een klein museumhuisje recht voor je die je alleen kon vermijden door rechtsaf
te beginnen bij de route van de veertien beelden van Jezus kruisiging. Met de
zin onder het beeld werd duidelijk wat het beeld voorstelde. De discipelen
stonden om Jezus heen, en het volgende beeld toonde de maagd Maria geknield en
huilend bij hem. Ondertussen was een oudere man mij ingehaald en maakte van
ieder beeld een panoramafoto, om aan de muur te hangen, die hij met zijn camera
dan weer wegdraaide om verder te lopen.
Na een kwartier waren we weer bij de
ingang van het park, waar we de terugtocht naar de accommodatie vervolgden. De
wandelroute teruglopend naar de snelweg, en een zonnige stop in het grasland
dat kort gemaaid was met een aantal kleine boompjes die er fleurig uitzagen in
de blauwwitte lucht. Al zaten we daar in het gras, we beseften dat stil zijn
ook wat leuks had, want iemand wilde al een klein dutje gaan doen met zijn
hoofd op zijn uitgetrokken t-shirt.
Geen wandelpad is kaarsrecht en zo
kwamen we later bij de eerste bebouwing van het dorp waar we zouden eindigen
met de wandeltocht. De afslag naar de nieuwbouwwijk namen we toch maar niet
omdat de kaartlezer een bredere weg wist met groene hoge bomen aan weerszijden
zodat het vrij donker werd. De accommodatie was helaas niet te zien toen we het
kasteel gepasseerd waren dus werd het een gok welke richting we op moesten.
Gelukkig was de kaartlezer een kenner die de juiste weg wel kende, want hij
liep vrolijk het zandpad op dat her en der met kuilen was gevormd. Eindelijk
zagen we de accommodatie verschijnen met op het grasveld achteraan alle
wandelaars zitten in ruime kuipstoelen en op picknicktafels zoals je dat in de
natuur ziet. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn slaapzak die ik die ochtend
had neergelegd op het matras in de ruime slaapzaal. Ik had het al uitgerold
maar het slapen zou om een uur in de nacht en bij de laatste discobeat een goed
moment zijn om in te slapen.
