Struintocht op het strand aan de Noordzee

Struintocht op het strand aan de Noordzee

Gezien de bewolking die de overhand had op deze middag in augustus was het toch aangenaam om naast de blokvormachtige betonnen toren te staan. Ik zou straks gaan starten met een struintocht vanuit het cafe, dat zijn deuren open had met een zwart krijtbord aan de zijkant. Als er geen "De koffie staat klaar" was gekrijt was ik het cafe nooit binnengegaan.
Toen ik naar binnen ging was er nauwelijks licht alleen de zee had zijn kleurenspel met donkerblauw door de ramen heen. De opgewekte man achter de sfeervolle bar gaf mij een "hoi" knikje en ik liep hem tegemoet. "Hallo", zei de man "ben jij hier voor het eerst?" Ik zei of ik het niet gehoord had "start hier straks de struintocht die om één uur begint?" De man zei direct "hier om precies te zijn" en dat stemde mijn humeur goed. Een paar minuten later liep ik de pikzwarte trap op voor de klim naar het uitkijkpunt in de betonnen toren. Ik had een grote verrekijker in mijn linkerhand en het geluid van de trap klonk hard, alsof je aan het stampen bent op een stuk ijzerplaat. Opeens kwam ik op een donkere etage met rechts een krakende deur die met moeite open ging. Ik was in een kamer met hoogstens vijf verlichte halogeenlampen in het plafond en een enorm videoscherm op de achtergrond. Ik wilde op een van de uitnodigende stoelen gaan zitten toen opeens het geluid van de videofilm startte en ik mij geen moment bedacht om te gaan zitten op de zwartgeverfde stoel. Er kwamen beelden op het scherm alsof je een documentaire kijkt op televisie. Op drie verschillende schermen werd hetzelfde verhaal verteld over het strand in de omgeving.

Toen ik even later de trap beklom naar het uitkijkplateau wist ik waar ik nu naar kon kijken met mijn verrekijker. Ik had meer uitleg gehad over een zandbank en dat hier ergens langs de kust moest liggen. Bovenaan moest ik eerst door een witte deur voor ik het strand te zien kreeg. Enorm veel zeewind woei langs mijn oren zodat ik het gevoel kreeg lang niet meer aan de kust te zijn geweest. Ik liep tevreden naar de balustrade op het uitkijkplateau en druktte meteen de verrekijker tegen mijn brillenglazen. Ik stond versteld van het gemak waarmee ik de in de verte geplaatste wegwijzer zag oplichten zodat ik het bijna kon lezen. Ik kon de omgeving tot zeker vier maal dichterbij halen.
Helaas had ik nog maar een kwartier voor de struintocht, wist ik want ik had vijf minuten eerder op mijn horloge gekeken. Ik besloot niet te lang de omgeving af te speuren en wilde maar al te graag mee.
Terug bij de bar stond onze groep al klaar om de natuur in te gaan. Een zestal kinderen die ook meegingen, was al aardig aan het ravotten maar dat duurde niet lang. "Stoppen en allemaal hierkomen" riep de moeder hard zodat ze meteen op haar af kwamen. Toen we eindelijk op stap gingen werd mij duidelijk dat we het houten terras betraden om naar de achtertuin te gaan. Om de hoek van de toren zag ik dat een kind zijn hand half omhoog hield met daarop een klein beestje, dat je het best kunt vergelijken met een gestippelde mier. Even flitste er een paar keer een fotocamera en toen daalden we naar de geplaveide weg waar auto's overheen reden. Iets later kwamen rietstengels boven ons uit toen we een pad verkenden dat moeizaam ging. Steeds op de naam van de planten ging de leider ons voor door de zogenaamde rimboe vlak langs de duinen.

Als de kinderen niet hadden gevraagd of gezeurd naar hun moeder begreep ik niet waarom we uiteindelijk de tuintop beklommen, want er werd bovenaan een groepsfoto gemaakt. De moeder nam het initiatief om de foto te schieten enzo was het samenzijn vastgelegd. De leider nam nog een keer de groep op en zo daalden we naar beneden. Even later beklommen we het pad naar ons cafe van de start. De grote flats in de verte zouden hoger zijn als ze naast de toren hadden gestaan. Maar vanaf deze afstand waren de flats ver genoeg verwijderd om ze even hoog te laten lijken. 
Weer binnen begaf ik mij snel met een gratis kopje koffie met gebak naar een witte tafel om bij te staan. Het gebakje was klein maar toch lekker koud om door te slikken. Het gaf mij een tevreden gevoel toen ik op mijn rechterbeen begon te leunen. Ondanks de wandeling was ik niet te moe om terug te gaan naar het lege perron met de kleuren geel en blauw van de opgestelde wagons.